Едниот или двајцата родители можат да „пренесат“ одредени емоции, па дури и психички состојби на своите деца
Истражувањата покажуваат дека одредени емоции може да се наследат од родителите Тоа се нарекува „трансгенерациско епигенетско наследување“ или епигенетика, но и преку различни модели на однесување и искуство, детето усвојува и „емоционален код“.
Еве 8 емоции кои можат да се наследат преку семејна траума, родителско моделирање или однесување:
Гнев
Постојат три главни типа на нездрав гнев: агресивен гнев, пасивно-агресивен гнев и потиснат гнев – сето тоа може негативно да влијае на детето. На пример, ако родителот е агресивно лут затоа што вика, неговото дете може да порасне да го имитира истото однесување или да научи да го пренасочува кон сопствената манифестација на гнев.
Срам
Ова чувство најчесто го поттикнуваат зборовите поради кои детето губи самодоверба: „Никогаш нема да бидеш доволно добар“ или „Ти си глупав“. На детето му се влева чувство на срам, а исто така ја губи самодовербата при извршување на важни задачи.
Вина
Овој вид на емоции најчесто се поврзува со емоционална уцена. На пример, „Да ме сакаше, ќе ја исчистеше кујната“ или „Не го направи ова затоа што не се грижеше за мама“. Ова се типични примери на родители кои ја користат вината како „потпора“. Ова однесување, иако типично, сепак се смета за екстремен облик на манипулација.
Беспомошност
Тоа вклучува играње на улогата на жртвата. Во овој случај, родителот ја користи траумата од минатото како изговор за лошо однесување: „Вака ме третираше мајка ми“ или „Вака се однесувам затоа што напорно работам за тебе“. На овој начин децата се учат секогаш да бараат изговори за своите лоши постапки и да го посвојуваат, односно да го „наследат“ ова однесување.
Несигурност
Примарната тактика за развој што ја користат децата е нивната тенденција да ги проучуваат своите родители во обид да научат повеќе за себе. Проблемот со овој метод на самооткривање е што детето може да ја апсорбира и несигурноста на родителите. Несигурноста поради која родителот не бара унапредување од страв, лесно може да се претвори во тоа што детето од несигурност не оди на аудиција за претстава.
Себичност
Тоа најчесто се гледа во семејства каде што нема меѓусебна доверба и емпатија меѓу родителите и децата, браќата и сестрите. Во раните фази на развојот, довербата е суштинска, а кога нема приврзаност и блиски односи, туку фокусирање само на себе, од најстарите членови на семејството до најмладите, се усвојува себичноста.
Критика
Постојаното критикување на детето за тоа што носи, како изгледа, како се однесува или со кого се дружи е исцрпувачки. Особено кога овие критики се комбинираат со: „Ова го правам само затоа што те сакам“. За дете кое ќе порасне слушајќи го ова, да се биде критичен и осудувачки кон другите изгледа како природна работа. Но, тоа не е, и всушност е ризично бидејќи може да ги уништи туѓите односи и самодовербата.
Љубомора
Кога детето постојано забележува љубомора во односот помеѓу мајката и таткото, постои ризик да усвои таков модел на однесување во нивните односи. Исто така, зависта на родителите кон пријателите, роднините, соседите може да разбуди слични чувства кај детето, што предизвикува токсично однесување.
Експертите истакнуваат дека преку усвојување на одредени модели на однесување во семејството можеме да наследиме различни емоции, а многу од нив остануваат длабоко закопани во нас, па често ни е тешко да ги препознаеме и да станеме свесни за нив. Затоа е важно да се грижиме за менталното здравје, без разлика на возраста и возраста, и да ги филтрираме чувствата, одвојувајќи ги оние кои ни помагаат да бидеме подобри и да се чувствуваме подобро, од оние кои се токсични и за нас и за нашите блиски луѓе.